Komunikacji międzykulturowej nie można sprowadzić jedynie do wymiany informacji między przedstawicielami rożnych kultur. W trakcie procesu komunikacji przekazywany jest również stosunek emocjonalny, zarówno do przekazywanej treści, jak i odbiorcy tych treści. Sama komunikacja służy również wymianie doświadczeń pomiędzy obiema stronami i często jest początkiem podejmowanego wspólnie działania [1].

Wymiary komunikacji 
Traktując komunikację międzykulturową analogicznie do komunikacji interpersonalnej należy zwrócić zatem uwagę na wymiar informacyjny, wymiar emocjonalny, wymiar współuczestniczenia oraz wymiar relacyjny. W komunikacji osób pochodzących z różnych kręgów kulturowych te wymiary komunikacji stają się niezwykle istotne i powinny być świadomie analizowane. W trakcie procesu komunikacji nadawca, wykorzystując pierwszy z wymienionych wymiarów, wymiar informacyjny, wpływa na doświadczenie odbiorcy, wzbogacając je i kształtując [1], poprzez przekazanie mu informacji i wiadomości. Kolejnym wymiarem komunikacji jest wymiar emocjonalny. Ważne jest zaangażowanie emocjonalne obu stron w sam proces komunikacji. Te emocje będą wpływały na motywację do podjęcia działań. Kształtujący się stosunek emocjonalny między przedstawicielami różnych kultur jest niejednokrotne determinowany przez funkcjonujące stereotypy i uprzedzenia obu stron komunikacji. Mogą one niejednokrotnie utrudniać komunikację. Brak odpowiednich kompetencji kulturowych stron komunikacji będzie stanowił niejednokrotnie przeszkodę. Realizując trzeci wymiar komunikacji, czyli wymiar współuczestniczenia, interlokutorzy tworzą wspólną płaszczyznę porozumienia, która zawiera uwspólnione znaczenia, doświadczenia i działania obu stron komunikacji międzykulturowej. Dzięki temu etapowi możliwe jest przejście do prawdziwego kontaktu między nadawcą i odbiorcą komunikatów. Wymiar ostatni, czyli relacyjny dotyczy stosunku między nadawcą a odbiorcą komunikatów. Na stosunek ten znacząco będzie wpływała nie tylko kultura pochodzenia osób lub grup między którymi zachodzi proces komunikacji, jest on również determinowany wcześniejszymi relacjami interlokutorów lub relacjami kultur pochodzenia obu stron procesu. Komunikacja z tej perspektywy może przybierać formę symetryczną i komplementarną [1]. Symetryczna relacja, zachodzi wtedy, gdy nadawca i odbiorca są sobie równi, natomiast komplementarna jest charakterystyczna, gdy jedna osoba zajmuje wyższą pozycję w hierarchii niż druga. W komunikacji międzykulturowej należy pamiętać, iż hierarchie statusowe w różnych typach kultur tworzone są według różnych kryteriów, zatem osoby z różnych kręgów kulturowych mogą prawidłowo nie rozpoznać swych pozycji, co może w tym kontekście prowadzić do nieporozumień. Oba typy relacji uczą interlokutorów rożnych zachowań, obu przydatnych w społeczeństwie. Zwłaszcza w przypadku kontaktu międzykulturowego.

Wywieranie wpływu 
Komunikacja międzykulturowa, podobnie jak komunikacja interpersonalna, zakłada niejednokrotnie potrzebę wywarcia wpływu na interlokutora. Strategie perswazyjne bardzo zależą od kultury w której są realizowane. Zupełnie inną formę przybiorą działania perswazyjne w kraju o kulturze indywidualistycznej, a inne w kraju o kulturze kolektywistycznej. Podobnie inny będzie przekaz w kulturze ceremonialnej i hierarchicznej, a inny w kulturze nieceremonialnej i niehierarchicznej. Skutkiem tego jest zupełnie inny styl reklamy, promocji czy propagandy w odmiennych kręgach kulturowych. Z różnic kulturowych będą wynikały różnice w sposobach tworzenia tożsamości grupowej, koncentracja uwagi na konkretnych przekazach lub kwestiach będzie również determinowana kulturą, podobnie jak różne będą źródła autorytetu w zależności od kultury społeczności. Powyższe kwestie pokazują zatem, iż perswazyjność komunikacji będzie bardzo mocno uwarunkowana kontekstem kulturowym. Aby zatem komunikacja międzykulturowa była skuteczna musi uwzględniać te kwestie.